Gisteren mocht ik tijdens de Dutch Design Week een evenement van EIT Urban Mobility modereren. Naast een stevige keynote van TUe-prof Maarten Steinbuch en EIT baas Edwin Heesakkers mocht ik met vier betrokken onderzoekers en de deelnemers in de zaal in gesprek over de toekomst van de stedelijke mobiliteit en de mensen die straks in die steden leven, werken of genieten.
De vier onderzoekers presenteerden hun projecten: Sander Oudbier (SmartHubs, AMS Institute), Olav Madland (AppliedAutonomy), Jorn Wemmenhove (humankind) en Tessa Steenkamp (CLEAR Project: City LivEAbility by Redesign).
Waar normaal de ‘stuff’ (de mobiliteitshardware) en de ‘fluff’ (het slim gebruik maken van data) van smart mobility centraal staan bij projecten ging het in het gesprek over deze projecten juist over de inrichting van de buurt, het gesprek daarover met de mensen van de stad en over eerlijke ervaringen.
Werken aan de de toekomst van de stedelijke mobiliteit is bloed, zweet en tranen. Het is vallen en opstaan en snel leren van de harde lessen uit de praktijk voor je de volgende stappen zet. Simpele stappenplannen voor de zogenoemde ‘living labs’ bestaan niet. Laat staan simpele doelen die iedereen meteen deelt. De aanpak moet caleidoscopisch zijn. Je moeten kijken vanuit vele invalshoeken en je kan daarmee niet vroeg genoeg beginnen… je loopt er anders later geheid keihard tegenaan.
Die uiteenlopende doelen bleken er ook in de zaal. De helft van de deelnemers had wel een auto, de andere helft niet, er waren jongeren, maar ook ouderen. Over verplaatsen, en over verblijven, heeft iedereen een eigen mening; nu en over een paar jaar misschien een andere.
Een ding werd me gisteren duidelijk. In onze gesprekken over stedelijke mobiliteit moet het niet alleen gaan om de ‘stuff’ en ‘fluff’ van mobiliteit, maar vooral om de ‘soul’ van onze buurt. Wat maakt ons echt gelukkig?
Walther Ploos van Amstel.