De FNV stuurde mij raar aanleiding van mijn betrokkenheid bij diverse artikelen over maaltijdbezorgers, zoals het recente artikel in de Volkskrant van 18 september 2021 en mijn column: “Maakt FNV zich terecht zorgen om onze maaltijdbezorgers?“
Hierin schreef ik: De FNV maakt een rare kronkel door te stellen: ‘Door het niet betalen van de riders volgens de cao voor beroepsgoederenvervoer, die van toepassing is op elke vorm van vervoer over de weg, besparen de platforms 54 miljoenen euro per jaar op arbeidskosten. Dit betekent dat een parttime rider op jaarbasis 3.400 euro te weinig verdient en een fulltime rider op jaarbasis 11.700 euro te weinig ontvangt’. Ook zou de de samenleving geld mislopen: bijna 32 miljoen euro aan belastinggeld, sociale zekerheidsafdrachten en pensioenpremie. Een vreemde redenatie…
De vergelijking met de cao voor beroepsgoederenvervoer is fundamenteel fout. Die cao geldt juist niet voor elke vorm van vervoer over de weg. De cao geldt alleen voor ondernemingen die vergunningplichtig vervoer krachtens de Wet wegvervoer goederen uitvoeren. De maaltijdbezorgers vallen daar niet onder. Zo hebben ook PostNL en DHL pakketbezorgers een eigen cao.
FNV reageert en nuanceert
Deze passage is volgens FNV om twee redenen onjuist. Ten eerste wordt namelijk voorbij gegaan aan de volledige werkingssfeerbepaling van de cao beroepsgoederenvervoer (BGV). Deze cao geldt namelijk niet enkel voor ondernemingen die vergunningplichtig vervoer krachtens de Wet Wegvervoer Goederen verrichten, maar kent een en/of bepaling in de werkingssfeer. De cao is van toepassing op ondernemingen die vergunningplichtig vervoer verrichten en/of ondernemingen die tegen vergoeding geheel of ten dele vervoer verrichten anders dan van personen, over de weg of over andere dan voor het openbaar verkeer openstaande wegen. (art. 2 lid 1 a CAO BGV). Maaltijdbezorgers vallen met deze en/of bepaling wel degelijk onder de werkingssfeer van de CAO Beroepsgoederenvervoer nu zij tegen vergoeding vervoer verrichten over de weg. Dat het vervoer van maaltijden niet vergunningplichtig is doet daar dan ook niets aan af.
Dit is overigens ook bevestigd door onder meer de Kantonrechter te Amsterdam in de uitspraak in de zaak tussen FNV en Deliveroo op 15 januari 2019:
‘’Het bezorgen van deze maaltijden valt, met toepassing van het onder 15. bedoelde criterium, onder de bewoordingen van artikel 2 sub 1 onder a, laatste deel: (werkgevers) die tegen vergoeding geheel of ten dele vervoer verrichten anders dan van personen, over de weg of over andere dan voor het openbaar verkeer openstaande wegen.’’ (ECLI:NL:RBAMS:2019:210 overweging 17)
En, de Kantonrechter te Apeldoorn in de zaak tussen FNV en Sandd op 28 november 2018:
Ook zonder vergunningsplicht kan het vervoeren onder de werkingssfeer vallen. De voorwaarde van vergunningsplicht wordt immers niet gesteld in het laatste deel van artikel 2 lid 1 sub a.’’( ECLI:NL:RBGEL:2018:5107 overweging 4.3)
Ten tweede wordt gesteld dat PostNL en DHL een eigen cao zouden hebben omdat de cao BGV enkel van toepassing zou zijn op vergunningplichtig vervoer. Ook dit is niet juist. PostNL en DHL zijn, vanwege het hebben van een eigen cao, gedispenseerd van de cao Beroepsgoederenvervoer. Dit wil zeggen dat PostNL en DHL de cao BGV niet hoeven toe te passen omdat zij een eigen cao dienen toe te passen. Zouden zij geen eigen cao hoeven toe te passen dan zou de cao BGV onverkort ook op PostNL en DHL pakketbezorgers van toepassing zijn.
Waarvan akte…