Platforms duiken overal op in onze maatschappij, en dus ook in verkeer en vervoer. Deze platformen lijken de ene keer belangrijke drijvers voor innovatie te zijn, en op andere momenten blijkt dat sommige platforms ook dreigingen in zich dragen.
Een platform als Thuisbezorgd heeft de afhaalmaaltijdsector op zijn kop gezet, maar tegelijkertijd zijn er discussies over de marges die overblijven voor restauranthouders, gebruik van consumentendata en de juridische bescherming van bezorgers.
In de logistieke wereld is er ook veel onduidelijkheid over de impact van partijen zoals Überfreight, Quicargo en UTurn. In personenmobiliteit zijn MaaS-platforms in ontwikkeling. Wat duidelijk is, is dat de platforms impact hebben. De overheid ziet daarom op een aantal beleidsterreinen ook mogelijkheden om via het mechanisme van een ‘platform’ veranderingen tot stand te brengen.
TKI Dinalog heeft een aanzet gedaan tot een gestructureerd kader waarmee de platforminitiatieven voor duurzame mobiliteit geanalyseerd en beoordeeld kunnen worden. Deze beoordeling kan leiden tot het op- of afschalen van interventie van marktpartijen, collectieven of overheden.
De bijdrage is expliciet ingestoken vanuit een economisch perspectief. De economische wetenschap heeft een heel bruikbare theoretisch kader waarmee de interactie tussen bedrijvigheid en de rol van de overheid geanalyseerd kan worden. Tegelijkertijd is deze economische blik er natuurlijk één mogelijke blik. Andere perspectieven, zoals juridische, bestuurskundige, sociale of technische zullen zeker aanvullend zijn.
De publicatie onderschrijft het belang van een integrale visie, en daarmee ook een integrale afweging, van de inzet op platforms om beleidsdoelen mee te realiseren. Daarbij speelt een belangrijke rol welke frictie een specifiek platform nu adresseert, en welk (markt)falen het platform moet oplossen. Het is belangrijk om te voorkomen dat met het introduceren van een platformoplossing niet alleen een falen opgelost wordt, maar ook een nieuwe frictie in de markt wordt geïntroduceerd.
Het is zaak dat de overheid een integrale visie op duurzame mobiliteit ontwikkelt, ofwel werk maakt van systeemdenken. Daarmee bedoelen de auteurs van het rapport dat beleid zich niet richt op afzonderlijke onderdelen, maar op het hele systeem van mobiliteit en logistiek. Dat voorkomt tegenstrijdigheden die innovaties en dynamiek frustreren.