Nieuwe bezorgdiensten schieten als paddestoelen uit de grond. Jumbo gaat flitsbezorgen met Gorillas. Bol bezorgt met eigen bezorgfietsen en HelloFresh groeit als kool. Critici stellen dat het allemaal niet gaat uitkomen. Er is geen droog brood te verdienen in de thuisbezorging. De kosten zijn te hoog en de concurrentie is moordend.
Maar, de calculerende bezorgers weten met ‘address intelligence’ precies waar bezorgen wel en niet loont. Net als bij de oude brievenpost. Niet alle postcodegebieden, niet alle straten en niet alle voordeuren zijn winstgevend. Die slaan ze gewoon over? Of, ze rekenen de hoofdprijs. Dan ontsnap je nooit uit de wachtverzachterrij van Picnic: ‘We kunnen helaas nog niet bij jou bezorgen’.
Wordt bezorgarmoede net zo’n vraagstuk als vervoersarmoede. Er is vervoersarmoede wanneer mensen door beperkte verplaatsingsmogelijkheden niet meer op een volwaardige manier aan het maatschappelijk leven kunnen deelnemen. Met vergrijzing, langzaam krimpende regio’s en in de toekomst mogelijk minder winkels, is de vraag hoe je dan nog je natje, je droogje en je medicijnen krijgt? Heeft iedereen recht op betaalbare en toegankelijke thuisbezorging? Of, is het een luxe eerste-wereld-probleem?
Landelijke regels over thuisbezorging waarbij de overheid, net als bij de postbezorging, het speelveld bepaalt gaan te ver; niet doen. Bezorgarmoede kan wel lokaal worden opgepakt door gemeenten die buurthubs en afhaalpunten organiseren samen met lokale ondernemers. Ook sociale levernetwerken bieden kansen; buren regelen het onderling. Waarom ook niet?
Wordt bezorgarmoede het woord van 2022? Daar is nu nog geen enkele reden voor. Meer dan 90 procent van de Nederlandse huishoudens wordt bereikt met de online bezorging door Albert Heijn, Jumbo en Picnic. En, van het massaal sluiten van winkels, slijterijen en apothekers is nog geen sprake. Bezorgarmoede? Dat lossen we samen op.
Walther Ploos van Amstel.